Inihatid ko siya sa airport.
Pwedeng pumasok ang bisita hanggang sa check-in counter. Nagpaalam. Nalungkot.
Ipinila siya sa airline check-in counter at iniabot sa airline staff ang ticket niya.
Iniaabot ko sa staff ang dalawang tickets. Isa doon ang lihim kong itinago nang ilang linggo. Ihahatid ko siya, hindi lang sa Saudi airport. Ihahatid ko siya hanggang sa bahay namin sa Pilipinas.
Sorpresa sana ito sa kanya nung nagkataon. E kaso hindi natuloy dahil, hindi ko kayang maglihim. Dalawa lang ang naiisip ko kapag hindi ko siya maihahatid. Una, baka di niya makita ang daan sa airport dahil sa non-stop niyang pagluha. Baka lalo siyang mawala lalo't di pa niya kabisado at first time pa niyang mag-exit nang solo. At panghuli, hindi kaya ng kunsensya ko na makita siyang aalis at magbabiyahe karga ang anak ko sa sinapupunan niya. Mahihirapan siya at walang aalalay sa kanya sa mahabang biyahe. Parang napakasama ko na pagkatapos buntisin, ay pauuwiin nang ganoon na lang.
Leaving King Fahad International Airport in Dammam, KSA.
Short stop in Doha International Airport, Qatar.
Dire-diretso ang biyahe namin mula Damman hanggang sa Davao. May short stop-overs lang sa Qatar at Manila. At kahit pagod at walang mga tulog ay nagawa pang manood ng Breaking Dawn Part 2 sa SM-Davao. Isang pelikula na inaabangan at bukambibig ni Misis.
No comments:
Post a Comment