Shoe and Bouquet

Groom

Bride

 
A Day to Remember!

  

"Dati tinatanong ko kung bakit umiiyak yong mga ikinakasal sa simbahan.
Marami akong agam agam at mga pabirong rason kung bakit dumadaloy ang mga luha sa pisngi nila.

Kaya noong ikinasal ako noong Abril 30, sa taong ito. Sabi ko sa sarili ko na di ako gagaya sa kanila. Taas noo akong nagmartsa papunta sa altar kasabay ng aking mga magulang para simulan ang sagradong kasalan. Nakangiti at masaya dahil ito na ang araw na magiging pormal ko nang pag-aari ang babaeng iniuugnay sa aking puso.

Iba pala ang pakiramdam ng ikinakasal! Para kaming Hollywood idols. Lahat nakatitig sa amin.
Sagrado nga ang kasalan, masyadong tahimik. Sinulyapan ko ang likuran namin. Maraming tao. Ibig sabihin malalaking pamilya nga ang ipinagbuklod namin.

Isang oras, natapos na rin ang misa at seremonya. Natapos na rin ang eksenang kiss the bride. Nagpalakpakan. Ang iba humirit ng isa pa kaya pinagbigyan.Lahat masaya. Sabi ko na nga ba, di ako umiyak. Dahil wala namang ikakaiyak sa mga eksena.Wala din namang malungkot na sinabi ang pari na makakatusok ng damdamin at emosyon.At kung meron man, di niya ako kayang palambutin. Matigas ako!

Hudyat na para lapitan at pasalamatan ang aming mga magulang.Nagyakapan at nagbigay ng mga tagubilin. Mga salitang nagpapahintulot sa akin na pag-aari ko na ang taong pinag-iingatan at pinakakamamahal nila. May bahid ng luha ang kanilang mga mata. Halatang pinipigilan ang pagdaloy nito.Ramdam ko sa kanila ang kalungkutan. At dito na nagsimulang umagos ang malamig na tubig mula sa aking mga mata ."